1 Οκτωβρίου-Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων
Τετάρτη, 04 Δεκέμβριος 2013 13:27 | Τελευταία Ενημέρωση στις Τετάρτη, 26 Φεβρουάριος 2014 16:16 | 
| 
| 
ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ
Στα μάτια των νέων βλέπουμε τη φλόγα.
Στα μάτια των γερόντων βλέπουμε το φως!
Βίκτωρ Ουγκώ
Τρίτη ,1η Οκτώβρη ,σήμερα και στο μάθημα των θρησκευτικών κάναμε μια συζήτηση - αφιέρωμα στην Τρίτη ηλικία, αφού η μέρα αυτή από το 1990 ορίστηκε από τον Ο.Η.Ε. ως παγκόσμια ημέρα των ηλικιωμένων.
Αναφερθήκαμε στην προσφορά των ηλικιωμένων ,του παππού και της γιαγιάς στη ζωή μας, στο μεγάλωμά μας.
Στην κοινωνική τους αλλά και στην οικονομική προσφορά τους ,αφού συνεχίζουν να στηρίζουν τα παιδιά και τα εγγόνια όχι μόνο συναισθηματικά αλλά και οικονομικά.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων ,όμως σήμερα οι παππούδες ζουν μόνοι.
Η ελληνική οικογένεια πριν από μερικές δεκαετίες δεν εννοούνταν χωρίς την παρουσία του παππού και της γιαγιάς.
Οι παππούδες ζουν μόνοι ,τις περισσότερες φορές τα παιδιά και τα εγγόνια είναι χιλιόμετρα μακριά .
Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να ζουν με την οικογένεια κάποιων από τα παιδιά τους. Συνηθέστερα όταν ο ένας έχει φύγει από τη ζωή.
Πολλές φορές αυτή η συμβίωση δημιουργεί προβλήματα .???..
όπως αυτά που περιγράφονται στην ιστορία ΄΄το ξύλινο πιάτο ΄΄ που μας αφηγήθηκε η καθηγήτριά μας.
Ο καημένος ο παππούλης! Δούλευε μια ολόκληρη ζωή στα χωράφια αγόγγυστα για να φέρει στην οικογένεια ό,τι χρειαζόταν και να μην της λείψει τίποτα. Η κούραση δεν τον νίκησε ποτέ προκειμένου να είναι όλοι στο σπίτι σε καλή κατάσταση. Όμως με τόση σκληρή δουλειά και τόσα χρόνια, στο τέλος τα χέρια του έτρεμαν σαν τα φύλλα των δέντρων που τα χτυπάει ο φθινοπωρινός αέρας. Από το τρέμουλο του έπεφταν τα πράγματα από τα χέρια και γινόντουσαν κομμάτια.
Όταν έτρωγε σκόρπιζε άθελά του το φαγητό εδώ κι εκεί μη μπορώντας να κρατήσει σταθερά το κουτάλι. Κι έτσι περνούσε ο καιρός πότε σπάζοντας τα πιάτα και πότε λερώνοντας το τραπεζομάντιλο.
Κάποια μέρα ο γαμπρός του εκνευρισμένος με αυτήν την κατάσταση, πήρε την απόφαση να τρώει ο παππούς μόνος του στο εξής μακριά από την οικογένεια και χρησιμοποιώντας ένα ξύλινο πιάτο. Όλοι οι υπόλοιποι στο σπίτι ήταν αντίθετοι με αυτό, αλλά εκείνος ήταν ανένδοτος. Γιατί κατά την δική του λογική ο παππούς δεν θα λέρωνε, ούτε θα έσπαγε τα κουζινικά.
Ο παππούς ακούγοντας όλα αυτά, στενοχωρήθηκε τόσο πολύ που ένα δάκρυ κύλησε στο σκαμμένο από τις ρυτίδες μάγουλό του. Δεν μπορούσε ο καημένος να δεχτεί τέτοια ταπείνωση.
Έτσι, πέρασαν μερικές εβδομάδες ώσπου ένα βράδυ που ο γαμπρός του γύρισε στο σπίτι αντίκρισε το εννιάχρονο αγοράκι του να σκαλίζει ένα ξύλο μ' ένα μαχαίρι της κουζίνας.
Ο πατέρας απόρησε και τον ρώτησε:
- Τι κάνεις εκεί γιε μου; Σας έβαλαν κάποια εργασία στο σχολείο;
- Όχι μπαμπά, του απάντησε ο μικρός.
- Τότε τι είναι αυτό που φτιάχνεις;
- Να σου πω μπαμπά. Σου φτιάχνω ένα ξύλινο πιάτο για να το χρησιμοποιήσεις όταν γίνεις γεράκος και θα τρέμουν τα χέρια σου?
- Έτσι καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι δεν θα είμαστε για πάντα νέοι ,πως πρέπει να θυμόμαστε ότι θα έρθει η στιγμή που θα είμαστε και εμείς ο παππούς ή η γιαγιά και δεν θα θέλαμε να νιώθουμε βάρος αλλά ούτε και να βιώνουμε μοναξιά
Επιμέλεια : Μπότσα Αλεξία Β2